Heerlijk een gebakje eten en met al je aandacht proeven hoe lekker het wel niet is. Zonder schuldgevoel. Zonder angstig de calorieën te tellen. Zonder te denken dat dit eigenlijk niet mag. Zonder bang te zijn om door te schieten naar veel te veel.

Onbevreesd genieten. Kun je je dat voorstellen?

Onbevreesd genieten van iets lekkers. Heerlijk ontspannen. Omdat je een bewuste keuze hebt gemaakt om nu een gebakje te eten en ervan te genieten. Ontspannen omdat je weet dat het past in jouw eetpatroon. Onbevreesd omdat je weet dat je met dit ene gebakje niet je hele slanke dieet overboord gooit. Je weet dat je hierna de draad van je lekkere en gezonde eetpatroon weer oppakt. 

Dit is hoe mensen zonder eetproblemen eten. En dit is het resultaat dat mensen met mijn begeleiding bereiken. En natuurlijk langzaam afvallen voor degenen die dat willen :-)

Ken je dat? Een klein kindje dat zijn ijsje aan mama of papa geeft omdat hij niet meer wil? Omdat hij genoeg heeft? Voor ons als volwassene is dat ondenkbaar. En voor jou als lijner of emotie-eter waarschijnlijk helemaal. Als je eenmaal wat lekkers hebt…..

Kleine kinderen weten feilloos wanneer ze genoeg hebben. Als volwassene zijn wij dat vaak verleerd. Omdat we als kind ons bordje leeg moesten eten, en dus leerden om door te eten als we al genoeg hadden. Of omdat we zoveel diëten hebben gedaan dat we hebben geleerd om ons hongergevoel te negeren. En helaas hebben we daarna zoveel honger dat we veel te veel eten. En met dat veel te veel verstoren we weer het signaal van ‘genoeg’.  

En dan is er nog lekkere trek. Dit is een verwarrend signaal. Want bij lekkere trek willen we eten, terwijl ons lichaam niets nodig heeft.  

Ons honger- en verzadigingsgevoel kan dus aardig verstoord zijn.

Stel je eens voor. Wat als die lekkere trek er niet was. Wat als die stem die steeds zegt: ‘Er is nog chocolade....’ er niet zou zijn. Als die stem niet luider zou worden als je hem probeert te negeren: ‘Ik moet chocolade! Nu!’ of ‘Ik verdraag deze onrust niet. Ik kan dit echt niet. Ik moet nu....’

Hoe zou het zijn als die stem er niet meer was? Als je die eeuwige strijd niet aan hoeft te gaan. Dat je gewoon, zonder moeite, een appel neemt in plaats van chocolade. Hoe heerlijk is dat?

Tja, daar zit je dan. Je hebt drie chocoladeletters en een speculaaspop van de Sint gekregen. Wat doe je daarmee! Je kent jezelf goed genoeg. Voor je het weet heb je het allemaal opgegeten. Veel meer en veel sneller dan je had gewild. En voel je je weer schuldig. Dit scenario ken je maar al te goed. Zo was het vorig jaar, en het jaar daarvoor…. Kan het nu niet anders?

Ja! Gelukkig kan het ook anders.

De pepernoten vliegen ons weer om de oren. Bij de ingang van de supermarkt, aanbiedingen in de winkel, op de toonbank bij de bakker. En als het nu alleen de pepernoten waren… Maar er is ook marsepein, speculaas, chocoladeletters, Sint Maarten-snoep….. Zie dat maar eens te weerstaan!

Een hele uitdaging. Bijna alle klanten hebben het erover. Hoe kun je dit nu aanpakken?

‘En uiteindelijk eet ik dan toch die reep chocolade op.’ Tanja schaamt zich. En ze snapt zichzelf niet. Ze had zich zo voorgenomen om niet te snoepen. En ze heeft ook echt haar best gedaan. Waarom doet ze dit dan toch? Ze weet toch beter?

Tanja is niet de enige die dit overkomt.

Er zijn heel veel mensen die zich dagelijks voornemen om nu ECHT te stoppen met snoepen. Om ’s avonds te ontdekken dat het weer niet gelukt is. Frustrerend. Alsof je er zelf geen grip op hebt. Hoe kan dat toch?

‘Vanaf nu ga ik niet meer snoepen.’
Wie heeft zich dat niet voorgenomen? En wees eens eerlijk. Hoe vaak lukte het?  

Het lijkt zo simpel en logisch

Jezelf verbieden om te snoepen. Het lijkt zo simpel en logisch. ‘Gewoon’ minder snoepen. ‘Gewoon’ nee zeggen als je iets lekkers wilt. In de praktijk blijkt het echter veel lastiger dan gedacht. In de praktijk is het helemaal niet ‘gewoon’.

In mijn vorige blog schreef ik hoe honger, verleiding en gewoonte het lastig maken om minder te snoepen. In deze blog beschrijf ik hoe het verbieden van snoep juist problemen creëert.

Dat klinkt tegenstrijdig. Want het lijkt zo logisch. Om af te vallen moet je minder snoepen en eten.
Dat klopt. En het doel is ook daadwerkelijk om minder te snoepen en eten. Maar door snoepen zwart-wit te verbieden, creëer je in feite snoepaanvallen.

‘Eigenlijk moet ik verstandiger eten.’ ‘Morgen ga ik minder snoepen.’ Voordat ik afviel nam ik me bijna dagelijks voor om minder te snoepen. Meestal vlak voordat ik ging slapen. De volgende dag was ik het meestal weer vergeten en vervolgde ik m’n oude ongezonde eetpatroon.  

Ik ben niet de enige bij wie dit zo gaat. Dat komt omdat ik meestal besloot om minder te snoepen op een moment dat er geen verleiding was. Dus op een moment dat ik geen honger had, niet gewend was om te eten, en er ook geen eten aanwezig was. Bij mij was dat in bed, vlak voordat ik ging slapen. 

Op zo’n moment dacht ik er niet over na hoe lastig het kon zijn. Ik wilde afvallen, en dan moet je gewoon minder eten. Logisch toch?