Dat onderdrukte emoties tot emotie-eten kan leiden, is bekend. En in de praktijk is het voor velen maar een ongrijpbaar verschijnsel. Je voelt je ongedurig. Je voelt een onweerstaanbare drang en grijpt naar eten. Om wat voor emoties gaat het eigenlijk? Waar gaat het nu eigenlijk echt om?  

Het Chocoa Festval 2020 belooft heerlijk decadent te worden. De plaatjes tonen stromende chocolade-fonteinen, prachtige bonbons en heerlijke proeverijen uit de hele wereld. We kunnen workshops volgen en gerenommeerde chocolademakers ontmoeten. Ik heb er zin in! Het belooft letterlijk en figuurlijk een heerlijke dag te worden.

Ik heb besloten dat ik, met alle verleidingen, volop ga genieten. Ik alles proeven wat ik wil, zonder te overeten.

Ja, dat kan echt.

En het tegenstrijdige is: dat kan juist omdat ik volop ga genieten. En omdat ik intuïtief ga eten. Want ik ga vertrouwen op mijn lichaam.    

‘Vanaf nu ga ik niet meer snoepen.’
Wie heeft zich dat niet voorgenomen? En wees eens eerlijk. Hoe vaak lukte het?  

Het lijkt zo simpel en logisch

Jezelf verbieden om te snoepen. Het lijkt zo simpel en logisch. ‘Gewoon’ minder snoepen. ‘Gewoon’ nee zeggen als je iets lekkers wilt. In de praktijk blijkt het echter veel lastiger dan gedacht. In de praktijk is het helemaal niet ‘gewoon’.

In mijn vorige blog schreef ik hoe honger, verleiding en gewoonte het lastig maken om minder te snoepen. In deze blog beschrijf ik hoe het verbieden van snoep juist problemen creëert.

Dat klinkt tegenstrijdig. Want het lijkt zo logisch. Om af te vallen moet je minder snoepen en eten.
Dat klopt. En het doel is ook daadwerkelijk om minder te snoepen en eten. Maar door snoepen zwart-wit te verbieden, creëer je in feite snoepaanvallen.

Madelon is echt wanhopig als ze zich bij me aanmeldt vanwege eetbuien. Ze probeert al jaren af te vallen en heeft al allerlei diëten geprobeerd. En eigenlijk is haar stress rond eten alleen maar groter geworden. Want ze weet toch wat ze moet doen? En waarom lukt het dan niet?